Γιατί ρε φίλε???

Όταν όλα περιστρέφονται από τα αποτελέσματα, την διεκπεραίωση και χάνεται το σημαντικότερο, η ανθρωπιά τότε ήρθε η ώρα να την κάνεις με ανάλαφρα πηδηματάκια…

Το χειρότερο βέβαια αλλά ταυτόχρονα εκείνο που σε κάνει σίγουρο για την επιλογή σου είναι, που δεν ακούγεται έστω και ένα γιατί ρε φίλε? Τότε γίνεσαι αυτομάτως κακός με όλους και με σένα.

Φταις εσύ φταίει ο δίπλα, δεν έχει σημασία. Τουλάχιστον ας γίνεται κάποια αυτοκριτική για να γινόμαστε καλύτεροι. Που τέτοια μεγαλεία όμως όταν είμαστε βολεμένοι;

Η άλλη νοημοσύνη

Την αποκαλώ διαύγεια, κρυστάλλινη διαύγεια. Όταν την έχεις μέσα σου, μια φορά είναι αρκετή για να πετύχεις σε ότι κάνεις.

Σου δίνει φτερά για να καταλάβεις προβλήματα, να ακούσεις και να βοηθήσεις άμα χρειάζεται τον συνάνθρωπο σου, άνετα και αβίαστα. Είναι τότε που οι λύσεις αρχίζουν με έναν περίεργο τρόπο να εμφανίζονται μετέωρες μπροστά σου, λες και η απάντηση υπάρχει ήδη μέσα σου πριν ακούσεις το ερώτημα. Εκείνη την ώρα δεν αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να βλέπω την ολότητα του προβλήματος και ταυτόχρονα την αποδόμηση του, τόσο ακοπίαστα. Την δέχεσαι όπως είναι.

Όμως το θέμα με την διαύγεια είναι πως σου παρουσιάζεται όποτε της κατέβει, εντελώς απρόσκλητη. Για ελάχιστο χρόνο την έχεις δίπλα σου, μετά έρχονται πάλι τα μαύρα σύννεφα της ενσυνείδητης σκέψης και σε απομακρύνουν από την πραγματική νοημοσύνη σου.

Κάπως θα μπορεί να γίνεται πιο προγραμματισμένα αυτή η επαφή με την άλλη μας νοημοσύνη. Γιατί όχι;

Επιχειρηματικότητα…

Λένε πως κάποιοι το έχουν και κάποιοι δεν το έχουν. Είναι χάρισμα ή είναι επίκτητο; Υπάρχει σωτηρία για αυτούς που δεν το έχουν να το αποκτήσουν; Το είχα από πάντοτε αλλά το δημοσιοϋπαλληλικό περιβάλλον που ζω δεν το αποδέχεται.

Ο ορισμός της επιχειρηματικότητας είναι ο παρακάτω (wikipedia):

Επιχειρηματικότητα είναι η προσπάθεια μετατροπής της πρωτοβουλίας σε αποτέλεσμα και από αυτή τη διαδικασία να προκύψει και οικονομικό κέρδος. Περιλαμβάνει σαν βήματα την Καινοτομία, την ηγεσία, τη διαχείριση και την ανάπτυξη της πρωτοβουλίας.

Τέσσερα στοιχεία χρειάζεσαι για να βγεις από την υπαλληλική φιλοσοφία και να μπεις στην επιχειρηματική. Χρειάζεται να έχεις  όραμα, και να γνωρίζεις όλα τα απαραίτητα βήματα να μετατρέψεις αυτό το όραμα σε πράξη. Αν μη τι άλλο όποιος με γνωρίζει λίγο αναρωτιέται πότε θα κάνω την υπέρβαση. Το ίδιο και εγώ.

Βρίσκομαι σε μια ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ πολυεθνικής και επιχειρηματία. Πρέπει να επιλέξω σύντομα γιατί φέτος κουράστηκα περισσότερο από ποτέ να πατώ σε δυο βάρκες.

Τί χρειάζεται ο άνθρωπος για είναι ευτυχισμένος;

Η πρώτη εκδοχή (Θα τα πω σε τυχαία σειρά) προτείνει … Αγάπη, Ελπίδα και Γέλιο…

Δεν σκοπεύω να πάρω τα credits για το παραπάνω, το άκουσα χτες στο musical με τίτλο “Nine”. Ωραία ακούγεται, απλοϊκό!!! Προς στιγμή νόμιζα πως μας τα λέει σωστά ο τύπος. Αλλά αν όμως αυτή είναι η συνταγή γιατί δεν τα βάζουμε σε μια χύτρα να τα ανακατεύσουμε έτσι ώστε νιώσουν όλοι ευτυχισμένοι;

Κάπου εκεί που σκεπτόμουν το catch της παραπάνω υπόθεση, θυμήθηκα την ταινία “The Pursuit of Happyness”. Σύμφωνα με εκείνη την ταινία, η ευτυχία είναι μια ουτοπία, είναι μια προσωπική ψυχοσωματική κατάσταση όπου την αγγίζουμε στιγμιαία και την αντιλαμβανόμαστε μόνο αφού έχουμε περάσει διάφορα ανυπέρβλητα εμπόδια. Ακούγεται μαζοχιστικό αλλά ταιριάζει περισσότερο στην ανθρώπινη φύση. Μπορεί και να είναι έτσι.

Μια τρίτη θεωρία, εντελώς προσωπική. Για να νιώσει ο άνθρωπος ευτυχισμένος πρέπει να πονέσει, να ιδρώσει, να ματώσει και λίγο πριν φτάσει στο τέλος της προσπάθειας του, να κοντοσταθεί και να κοιτάξει για πολύ λίγο πίσω να δει τί πέτυχε. Τόσο ΙΣΩΣ να νιώσει ευτυχισμένος έστω και για μια στιγμή. Αν δουλεύει αυτή η θεωρία; So far so good.

Περπατώντας την Αθήνα

Κάθε φορά που περπατώ μέσα σε αυτή την πόλη, έχω την αίσθηση ότι θα πέσω σε κάποια τρύπα και δεν θα βγω από εκεί μέσα ποτέ.

Είναι εκπληκτικό πόσο μη-φιλική για τον περιπατητή είναι. Πρέπει να είσαι συνεχώς σε υπερδιέγερση, να δουλεύουν όλες οι αισθήσεις σου γιατί δεν ξέρεις από που θα σου έρθει… ή θα γλιστρήσεις ή θα πατήσεις μέσα στα σκουπίδια ή κάποιο δωράκι που άφησε κάποιο ζωάκι που το έβγαλε βόλτα το μεγαλύτερο ζωάκι, πέρα από τον καθαρό αέρα 100 οκτανίων που ρουφάς…

Πάντως αν την ψάξεις αυτή την πόλη είναι σαν το ρητό, στα σκουπίδια βρίσκεις τα διαμάντια. Έχει και τα καλά της αλλά θέλει πολύ ψάξιμο.

Μια χαρά και καλό ψάξιμο :-)

Όταν Βρέχει…κάποιοι το απολαμβάνουν

Ωραία νύχτα η σημερινή, βρέχει ασταμάτητα και δυνατά. Κλείνεις τα φώτα μέσα στο σπίτι, τεντώνεις τα αυτιά σου και απολαμβάνεις ένα μόνο πράγμα… τον ήχο της βροχής που πέφτει πάνω στη γη.

Κάτι ήξερε ο Gene Kelly όταν τραγούδαγε το “I’m singing in the rain” και χόρευε μέσα στην βροχή. Βέβαια ο καθένας για τον δικό του λόγο, αυτός γιατί ήταν ερωτευμένος εγώ γιατί…

Destiny

Θέλω να πιστεύω πως δίδεται στον οποιοδήποτε, τουλάχιστον μια ευκαιρία κάποια στιγμή στην ζωή του να βρίσκεται στο σωστό σημείο, την σωστή στιγμή για να ξεφύγει από το τυχαίο και να ακολουθήσει το πραγματικό πεπρωμένο του. Το θέμα είναι όμως… αν θα κάνει και τη σωστή κίνηση…

Ποίο είναι εκείνο το μοναδικό στοιχείο που θα σε“ξυπνήσει” και θα κάνεις αυτή την απίθανη κίνηση, όπου θα ξεπεράσεις τον εαυτό σου και θα δεις την αλήθεια, αλλά και ποιοί είναι οι παράγοντες που μας εμποδίζουν;

Δύσκολο ερώτημα, όταν οι καθημερινές ανθρώπινες συνήθειες μας, οι άμυνες μας κάνουν εσωστρεφής. Όταν στο 99% του χρόνου μας σκεφτόμαστε το μέλλον και παύουμε να νιώθουμε την στιγμή που ζούμε. Όταν είμαστε ικανοποιημένοι στο κλουβί που ζούμε αντί να έχουμε γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Όταν δεν θέλουμε να επικοινωνήσουμε με το δίπλα μας διότι δεν το θεωρούμε άξιο επικοινωνίας με την αυτού μεγαλειότητα μας. Δύσκολο πολύ. Όταν είσαι μικρός δεν έχεις την εμπειρία να το δεις, και όταν είσαι μεγάλος δεν διαθέτεις το κουράγιο να το δεις.

Αφού είδα κατά τύχη τρεις ταινίες σε μια εβδομάδα: Moon, Ιnk και 500 of Summer και έφερα σε δύσκολη θέση έναν καλό άνθρωπο όπου δεν έφταιγε σε τίποτα, μου ήρθε η αναλαμπή για το ποιό πιθανόν μπορεί να είναι εκείνο το ασύλληπτο μοναδικό στοιχείο που χρειαζόμαστε.

Θεωρώ πως πρέπει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο τέλος. Ότι η στιγμή που βιώνεις είναι η τελευταία και δεν θα υπάρξει άλλη παρόμοια, ότι δεν είσαι εν τέλη αθάνατος. Μόνο τότε οι αισθήσεις μας μιλούν και μας καθοδηγούν, τις υπόλοιπες ώρες απλώς υπάρχουν.

Δύσκολα τα πράγματα… Διότι η συνήθεια είναι συνεχώς εκεί μαγευτική… και όλα αυτά που γράφω θα τα έχουμε ξεχάσει μέχρι να τελειώσουμε την ανάγνωση του….

Πεπρωμένο… ποιό να είναι άραγε το δικό σου.;