Τί χρειάζεται ο άνθρωπος για είναι ευτυχισμένος;

Η πρώτη εκδοχή (Θα τα πω σε τυχαία σειρά) προτείνει … Αγάπη, Ελπίδα και Γέλιο…

Δεν σκοπεύω να πάρω τα credits για το παραπάνω, το άκουσα χτες στο musical με τίτλο “Nine”. Ωραία ακούγεται, απλοϊκό!!! Προς στιγμή νόμιζα πως μας τα λέει σωστά ο τύπος. Αλλά αν όμως αυτή είναι η συνταγή γιατί δεν τα βάζουμε σε μια χύτρα να τα ανακατεύσουμε έτσι ώστε νιώσουν όλοι ευτυχισμένοι;

Κάπου εκεί που σκεπτόμουν το catch της παραπάνω υπόθεση, θυμήθηκα την ταινία “The Pursuit of Happyness”. Σύμφωνα με εκείνη την ταινία, η ευτυχία είναι μια ουτοπία, είναι μια προσωπική ψυχοσωματική κατάσταση όπου την αγγίζουμε στιγμιαία και την αντιλαμβανόμαστε μόνο αφού έχουμε περάσει διάφορα ανυπέρβλητα εμπόδια. Ακούγεται μαζοχιστικό αλλά ταιριάζει περισσότερο στην ανθρώπινη φύση. Μπορεί και να είναι έτσι.

Μια τρίτη θεωρία, εντελώς προσωπική. Για να νιώσει ο άνθρωπος ευτυχισμένος πρέπει να πονέσει, να ιδρώσει, να ματώσει και λίγο πριν φτάσει στο τέλος της προσπάθειας του, να κοντοσταθεί και να κοιτάξει για πολύ λίγο πίσω να δει τί πέτυχε. Τόσο ΙΣΩΣ να νιώσει ευτυχισμένος έστω και για μια στιγμή. Αν δουλεύει αυτή η θεωρία; So far so good.

Περπατώντας την Αθήνα

Κάθε φορά που περπατώ μέσα σε αυτή την πόλη, έχω την αίσθηση ότι θα πέσω σε κάποια τρύπα και δεν θα βγω από εκεί μέσα ποτέ.

Είναι εκπληκτικό πόσο μη-φιλική για τον περιπατητή είναι. Πρέπει να είσαι συνεχώς σε υπερδιέγερση, να δουλεύουν όλες οι αισθήσεις σου γιατί δεν ξέρεις από που θα σου έρθει… ή θα γλιστρήσεις ή θα πατήσεις μέσα στα σκουπίδια ή κάποιο δωράκι που άφησε κάποιο ζωάκι που το έβγαλε βόλτα το μεγαλύτερο ζωάκι, πέρα από τον καθαρό αέρα 100 οκτανίων που ρουφάς…

Πάντως αν την ψάξεις αυτή την πόλη είναι σαν το ρητό, στα σκουπίδια βρίσκεις τα διαμάντια. Έχει και τα καλά της αλλά θέλει πολύ ψάξιμο.

Μια χαρά και καλό ψάξιμο :-)

Όταν Βρέχει…κάποιοι το απολαμβάνουν

Ωραία νύχτα η σημερινή, βρέχει ασταμάτητα και δυνατά. Κλείνεις τα φώτα μέσα στο σπίτι, τεντώνεις τα αυτιά σου και απολαμβάνεις ένα μόνο πράγμα… τον ήχο της βροχής που πέφτει πάνω στη γη.

Κάτι ήξερε ο Gene Kelly όταν τραγούδαγε το “I’m singing in the rain” και χόρευε μέσα στην βροχή. Βέβαια ο καθένας για τον δικό του λόγο, αυτός γιατί ήταν ερωτευμένος εγώ γιατί…

Destiny

Θέλω να πιστεύω πως δίδεται στον οποιοδήποτε, τουλάχιστον μια ευκαιρία κάποια στιγμή στην ζωή του να βρίσκεται στο σωστό σημείο, την σωστή στιγμή για να ξεφύγει από το τυχαίο και να ακολουθήσει το πραγματικό πεπρωμένο του. Το θέμα είναι όμως… αν θα κάνει και τη σωστή κίνηση…

Ποίο είναι εκείνο το μοναδικό στοιχείο που θα σε“ξυπνήσει” και θα κάνεις αυτή την απίθανη κίνηση, όπου θα ξεπεράσεις τον εαυτό σου και θα δεις την αλήθεια, αλλά και ποιοί είναι οι παράγοντες που μας εμποδίζουν;

Δύσκολο ερώτημα, όταν οι καθημερινές ανθρώπινες συνήθειες μας, οι άμυνες μας κάνουν εσωστρεφής. Όταν στο 99% του χρόνου μας σκεφτόμαστε το μέλλον και παύουμε να νιώθουμε την στιγμή που ζούμε. Όταν είμαστε ικανοποιημένοι στο κλουβί που ζούμε αντί να έχουμε γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Όταν δεν θέλουμε να επικοινωνήσουμε με το δίπλα μας διότι δεν το θεωρούμε άξιο επικοινωνίας με την αυτού μεγαλειότητα μας. Δύσκολο πολύ. Όταν είσαι μικρός δεν έχεις την εμπειρία να το δεις, και όταν είσαι μεγάλος δεν διαθέτεις το κουράγιο να το δεις.

Αφού είδα κατά τύχη τρεις ταινίες σε μια εβδομάδα: Moon, Ιnk και 500 of Summer και έφερα σε δύσκολη θέση έναν καλό άνθρωπο όπου δεν έφταιγε σε τίποτα, μου ήρθε η αναλαμπή για το ποιό πιθανόν μπορεί να είναι εκείνο το ασύλληπτο μοναδικό στοιχείο που χρειαζόμαστε.

Θεωρώ πως πρέπει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο τέλος. Ότι η στιγμή που βιώνεις είναι η τελευταία και δεν θα υπάρξει άλλη παρόμοια, ότι δεν είσαι εν τέλη αθάνατος. Μόνο τότε οι αισθήσεις μας μιλούν και μας καθοδηγούν, τις υπόλοιπες ώρες απλώς υπάρχουν.

Δύσκολα τα πράγματα… Διότι η συνήθεια είναι συνεχώς εκεί μαγευτική… και όλα αυτά που γράφω θα τα έχουμε ξεχάσει μέχρι να τελειώσουμε την ανάγνωση του….

Πεπρωμένο… ποιό να είναι άραγε το δικό σου.;

Μάτια ερμητικά κλειστά

Μας έχει φάει η δουλειά, και έχουμε χάσει επαφή με την πραγματικότητα…

Κάπου ανάμεσα στις εργασίες μου, στο μεταπτυχιακό και στα projects, πρόλαβα να δω την ταινία/ντοκυμαντέρ “Food Inc.”

Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αλλά υπάρχει ένα σκοτεινό πέπλο πίσω από τα τρόφιμα που παίρνουμε στα σουπερμάρκετ και στις Fast Food αλυσίδες. Πάνω κάτω τα ήξερα αλλά εκείνη η σκηνή με την τρύπια αγελάδα... Σοκαριστική…

Θα μείνω σε μια πρόταση του, στο τέλος που τα λέει όλα:

You can change the world with every bite… Πιστεύω πως είμαστε αρκετοί αλλά εντελώς ανοργάνωτοι

Άλλες δυο ταινίες/ντοκυμαντέρ που προτείνω είναι:

“Fahrenheit 9/11” & “Bigger Stronger Faster” για ολοκληρωμένη εικόνα.

Αυτά τα μάτια πρέπει να ανοίξουν κάποια στιγμή να δουν το φως.

Γεμάτη ζωή

Ήμουν τις προάλλες στην Βουλγαρία και άκουγα ιστορίες ενός συναδέλφου, που είναι γνωστός και ως “δεινόσαυρος” στην εταιρία.

Ιστορίες όπως, το jungle ringtone του κινητού του, το πήρε από ένα ταξιτζή του Πακιστάν που είχε ηχογραφήσει την μαϊμού του!!! ή στην Κολομβία είχαν downtime επειδή ανατινάζανε τα φορτηγά με τις πρώτες ύλες και όταν ήταν εκεί έξω δεν μίλαγε ούτε μια λέξη αγγλικά για να να μην τον απαγάγουν… Αυτή είναι ζωή σκεπτόμουν.

Βέβαια δεν ξετρελάθηκα γιατί και εγώ έχω κάνει τις δικές μου “ωραίες” τρέλες, από αυτές που μένουν στην μνήμη και χαμογελώ όποτε τις σκέπτομαι.

Όμως δεν πρέπει να το ξεχνώ ποτέ μα ποτέ!

Κάθε μέρα πρέπει να “μετρά”, ειδάλλως δεν αξίζει να ζει κάποιος.

Carpe Diem

-Horace- 

Όταν γινόμαστε αυτό που αντιπαθούμε….

Όταν νομίζεις πως είσαι environment friendly (κλείνεις διακόπτες, προστατεύεις το περιβάλλον, όχι σπατάλες στο νερό, φωτοβολταϊκά και όλα τα συναφή) και κάποιος ξαφνικά σου λέει στα αστεία μεν αλλά το εννοεί δε πως σπαταλάς το χαρτί σε εκτυπώσεις… Μιλάμε για crash landing στον πλανήτη Γη.

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για να ερμηνεύσω την απαράδεκτη συμπεριφορά μου είναι η παρακάτω σοφή πρόταση.

He who fights with monsters should look to it that he himself does not become a monster. And when you gaze long into an abyss the abyss gazes into you.

-Friedrich Wilhelm Nietzsche-

Ίσως τελικά να γίνομαι αυτό που αντιπαθώ και να μην το έχω καταλάβει… Η υπόθεση σηκώνει σοβαρή ενδοσκόπηση.

Χωρίς Τίτλο

Έφυγε… ξαφνικά όπως ήρθε…

Δεν μπορείς να κάνεις κάτι, αφού την αγαπάς πρέπει να την αφήσεις να κάνει αυτό που θα την κάνει ευτυχισμένη. Ακόμα και αν είναι πολύ μακριά σου. Έτσι δεν είναι;

Τότε γιατί ακόμα κλαίς…

Καλό ταξίδι και καλά να περνάς όπου και νάσαι

Νίκος

Τελευταία επιστροφή στα θρανία

Όταν σταμάτησα το διδακτορικό απηυδισμένος από την μη επαγγελματική συμπεριφορά μερικών ακαδημαϊκών είπα ποτέ ξανά.

Με διέψευσα κατάφορα, πάλι κάθομαι στο θρανίο κρατώντας σημειώσεις και φαίνεται πως το απολαμβάνω.

Τελευταία επιστροφή… Ίσως

Ο πρώτος PLAYSTATION Πρωθυπουργός και ο αθώος Mr. ΥΠΕΧΩΔΕ

Φεύγει… φεύγει!!!! Γιατί ήταν ποτέ παρών; βάζω στοίχημα πως το έλιωσε το PLAYSTATION… εν ώρα εργασίας.

Βέβαια ο ποδόγυρος του είναι μάχιμος.

Τον συμβουλέψανε… Πήγαινε τώρα για εκλογές και άσε το ΠΑΣΟΚ να βγάλει τον πικρό προϋπολογισμό του 2010. Σε 6 μήνες πάλι εκλογές λόγω Προέδρου Δημοκρατίας και συμμαχία με το ΛΑΟΣ και τσουπ πάλι θα κυβερνούμε του είπανε. Ενώ αν χάσεις σε 6 μήνες τέλος καριέρας, και η ιστορία θα σε αναφέρει ως ένας ακόμα αποτυχημένος καραδιαπλεκόμενος πρωθυπουργός.

Και λέω συμμαχία με το ΛΑΟΣ γιατί το ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει βουλή.. είναι περίεργη η συγκυρία των εκλογών με την μη είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην βουλή… βλέπεις το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κάποιο να κάνει συνασπισμό ενώ η ΝΔ έχει το ΛΑΟΣ… πολύ χρήσιμο με το νέο εκλογικό νόμο.

Από την άλλη σκέφτομαι τον κ. Σουβλιά… η έννοια του εθισμού της εξουσίας. Στα 100 του αποφάσισε να φτιάξει ένα σπιτάκι, ένα κεραμιδάκι για να μείνει, εν τω μεταξύ ήταν τόσο βρώμικος ο εν λόγω “κύριος” που πήγε και το έφτιαξε παράνομο χωρίς άδειες. Φάε άνθρωπο που κάνει νόμους για την προστασία του περιβάλλοντος.

Λονδίνο 2009

Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τί να περιμένω από αυτή την πόλη.

Μεγάλη, πολυπληθής, τουριστική με αξιοθέατα, ακριβή, με ευγενικούς κατοίκους, μυστηριώδης;

Τί από όλα είναι; Μπορεί και όλα τα παραπάνω ή κάτι ανάμεσα ανάλογα με την διάθεση του επισκέπτη.

Για μένα πάντως αυτό που θα γίνει συνώνυμο του Λονδίνου είναι η λέξη πολυπολιτισμική.

Θα έμενα εκεί; Όχι, αλλά βέβαια ακόμα δεν έχω αποφασίσει που πραγματικά ανήκω :-(

Τρέλα με το πράσινο

Την τελευταία εβδομάδα όλοι μα όλοι έχουν πωρωθεί να μιλούν/προστατεύουν το πράσινο. Πολιτικοί, διαφημίσεις άπαντες δηλώνουν πράσινοι μεσσίες.

Έκατσα για 5 λεπτά εμπρός από την τηλεόραση και ο κάθε ένας που έβγαινε έλεγε πως θα σώσει το περιβάλλον, αναρωτιέμαι αν ξέρουν για τι μιλάνε…

Υποκρισία στο έπακρο.