Η πρώτη εκδοχή (Θα τα πω σε τυχαία σειρά) προτείνει … Αγάπη, Ελπίδα και Γέλιο…
Δεν σκοπεύω να πάρω τα credits για το παραπάνω, το άκουσα χτες στο musical με τίτλο “Nine”. Ωραία ακούγεται, απλοϊκό!!! Προς στιγμή νόμιζα πως μας τα λέει σωστά ο τύπος. Αλλά αν όμως αυτή είναι η συνταγή γιατί δεν τα βάζουμε σε μια χύτρα να τα ανακατεύσουμε έτσι ώστε νιώσουν όλοι ευτυχισμένοι;
Κάπου εκεί που σκεπτόμουν το catch της παραπάνω υπόθεση, θυμήθηκα την ταινία “The Pursuit of Happyness”. Σύμφωνα με εκείνη την ταινία, η ευτυχία είναι μια ουτοπία, είναι μια προσωπική ψυχοσωματική κατάσταση όπου την αγγίζουμε στιγμιαία και την αντιλαμβανόμαστε μόνο αφού έχουμε περάσει διάφορα ανυπέρβλητα εμπόδια. Ακούγεται μαζοχιστικό αλλά ταιριάζει περισσότερο στην ανθρώπινη φύση. Μπορεί και να είναι έτσι.
Μια τρίτη θεωρία, εντελώς προσωπική. Για να νιώσει ο άνθρωπος ευτυχισμένος πρέπει να πονέσει, να ιδρώσει, να ματώσει και λίγο πριν φτάσει στο τέλος της προσπάθειας του, να κοντοσταθεί και να κοιτάξει για πολύ λίγο πίσω να δει τί πέτυχε. Τόσο ΙΣΩΣ να νιώσει ευτυχισμένος έστω και για μια στιγμή. Αν δουλεύει αυτή η θεωρία; So far so good.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου